Hljóðs bið ek allar helgar kindir,
meiri ok minni mögu Heimdallar;
viltu, at ek, Valföðr! vel framtelja
forn spjöll fíra, þau er fremst um man.
 
Ár var alda þar er Ýmir bygði,
vara sandr né sær né svalar unnir,
jörð fannsk æva né upphiminn,
gap var ginnunga, en gras hvergi.
 
Sól tér sortna, sígr fold í mar,
hverfa af himni heiðar stjörnur;
geisar eimi ok aldrnari,
leikr hár hiti við himin sjalfan.
 
Bræðr munu berjask ok at bönum verðask,
munu systrungar sifjum spilla;
Skelfr Yggdrasils askr standandi,
ymr it aldna tré, en jötunn losnar."
 
Geyr nú Garmr mjök fyr Gnipahelli,
festr mun slitna en freki renna,
fjölð veit ek fræða, fram sé ek lengra
um ragna rök römm sigtíva.
 
Sér hon upp koma öðru sinni
jörð ór ægi iðjagræna.
Falla fossar, flýgr örn yfir,
sá er á fjalli fiska veiðir.
 
Sal sér hon standa sólu fekra,
gulli þakðan á Gimléi.
Þar skulu dyggvar dróttir byggja
ok um aldrdaga ynðis njóta.
 
Þá kemr inn ríki at regindómi
öflugr ofan, sá er öllu ræðr.